yanlızlık

Merhaba Masal Prensesim! Sana Prensesim diyorum çünkü biliyorsun ki benim yarım kalan masallarımın mutlu sonuydun sen... Yanıma geldiğinde iliklerime kadar titrediğim, şakalarıyla çocuklaştığım, sesini duyduğumda çağladığım, bazen ellerimden tutup beni aşka sürükleyen, bazen de gecelerce ağlatan içindeki o haylaz çocuğu da çok sevdim... Kendinle birlikte benden mahrum ettiğin o sevecen çocuğu...

Haftalardır susuyorsun, fakat bu kez sana ’susma’ demeyeceğim... Mektubumu aldıktan sonra da sus... Cevap yazma sakın... Sadece beni dinle ve anla lütfen... Sonra benim de yapacağım gibi, sen de sil gözlerimi gözlerinden...

Bugün; biriktirdiğim, her üşüdüğümde sığındığım mesajlarının hepsini sildim telefonumdan... Artık bir değil sesimiz ve giderek birbirinden uzaklaşıyor gölgelerimiz...

Farkındayım, son zamanlarda giderek daha fazla uzaklaştın benden... Üstelik bunun beni ne kadar incitebileceğini hiç düşünmeden... Giderek daha zor oluyor indiğin derinliklere ulaşmam... Ve giderek daha kalın duvarlar örüyorsun sana çıkan tüm yollarıma... Elimden kandillerimi alıyorsun, her şeyi saklıyorsun, kendinle birlikte... Saklandığı yerde duran ve bulunmayı asla istemeyen bir çocuk gibi... Fakat aşk dediğimiz şey, oyun değildi asla...

Seni bilmiyorum fakat benim en zor celselerim, kendimi yargıladıklarımdır... Bu kararı verirken, hiçbir duruşmada sen yoktun, müsterih ol...

Bu ayrılık; ne senin hatandı, ne de benim eksikliğimdi...

Sana sevgim ve şefkatimden başka sunabileceğim bir şeyim de kalmamıştı ellerimde zaten...

Sana hep “en derin umutsuzluğum da karşıma çıktın” derdim... Hatırladın değil mi? ..., yine de sana gelen yollarda geçmem için açtığın o küçücük, daracık kapılardan sığdıramadım şu koskoca yüreğimi... Oysa sınır çizmemeliydin aşkıma...... Başı dik girebilmeliydim o bahçeye... Korkuların değil, umutların beklemeliydi beni her çiçeğin yaprağında... Ve sen uyandırmalıydın beni küçüğüm, ektiğimiz çiçeklerimizi sulamak için, ola ki ben uykuya daldığımda...

Biz seninle en başından beri dünün mezarlarının üstünde nafile kanat çırptık... Ne bu kokuşmuşluktan biraz yükselebildik, ne de mavi yarınlara ulaştık... Oysa bir sevda çıldırıyordu gözlerimde, her gördüğünde korkup kendine kaçtığın ve her seferinde geri gelip, başını usulca yorgun dizlerime yasladığın...

Seninle birlikte bir romana başlamıştık Prensesim... Ben bugüne dek hiçbir masalın mutlu sonla biteceğine inanmamıştım... Fakat sen değiştirmiştin tüm inançlarımı... Oysa senle başladığımız masalın Eksik yaprakları o kadar çok ki... Bu masal bizsiz kaldı... Bir yerlerde yaşıyor şimdi birileri, bizim yarım bıraktıklarımızı...

Sen beni hep kısa molalar halinde sevdin be Prensesim... Kimi gün güzel bir türkünün nakaratı olur, takılırdın dilime... Kimi zamansa çözemediğim bir bilmece gibi düşerdin geceme... Bazen zifir karanlık gecelerde yolumu aydınlatırdı sesin... Bazen de közleri sönen bir ateşten yükselen mavi dumanlar gibi, yüreğimin tam orta yerine bağdaş kurardı hasretin...
Soğurdu odam, soğurdu sol yanım... Sancılı dönmelere terk ederdi yerini, zemheri yatağımda uykularım...
Bu son molamız, korkarım...

Kiminle mutlu olduğunun hiçbir zaman önemi olmadı... Hep söyledim sana; küçük bir çocuğu sevdiğim gibi sevdim seni... Karşılıksız, çıkarsız...

Saklanmana gerek yok artık EDA, oyununu bitirebilirsin... Bak, gittim ben!...

İçindeki çocuğa iyi bak.... Hayata söyle, sakın üzmesin sizi! ... Bilirsin; tek istediğim o çocuğun gözleriydi...

’Aşk’ dersem çık, ’yalnızlık’ dersem çıkma çocuğum! ...

’Yalnızlık...’